ایذه یکی از خنکترین شهرهای استان خوزستان است. برای دیدن طبیعت سرسبزش بهترین زمان اوایل اسفند تا اواخر فروردین ماه می باشد. اما به طور کلی به جز روزهای گرم تابستان آب و هوای مطبوعی دارد.

بعد از رسیدن به ایذه و رد کردن دروازه قرآن نمادین ایذه، در اول شهر تابلوی راهنمای گردشگری وجود دارد که شما را به سمت کولفرح راهنمایی می کند. پس به سمت راست (به سمت دهدز) پیچیده و جاده را ادامه داده تا به میدان غدیر برسید. در سمت راست مجسمه بزرگی از مرد بختیاری را خواهید دید که با ابهت در اول بلوار نشسته است. پس به سمت راست بپیچید و وارد جاده ایذه – دهدز شوید. دو طرف جاده را درختان زیبایی احاطه کرده است. کمی جلوتر در سمت چپ تابلوی راهنمای کولفرح را خواهید دید. انتهای مسیر شما کولفرح خواهید بود.

در بدو ورود به کولفرح شاید دنبال ساختمان یا موزه ای باشید. اما روبروی شما تنگه زیبایی قرار گرفته است که زمانی پرستشگاه نارسینا خدای عیلام باستان بوده است. در اینجا 6 نقش برجسته متعلق به دوران عیلامی ها وجود دارد. نگران زمان بازدید نباشید. اینجا موزه روباز سنگ نگاره های ایران است هیچ دروازه نگهبانی جهت حراست و اخذ بلیط وجود ندارد (متاسفانه البته). 24 ساعته امکان بازدید خواهید داشت اما در شب نورهای پروژکتور کافی نیست. در کتابچه های راهنما، نقش برجسته ها از 1تا 6 نامگذاری شده اند. این مسئله ربطی به قدمت آنها ندارد. فقط هر کدام با شماره ای معروف شده و جهت مسیر بازدید را مشخص کرده اند.

نقش برجسته شماره 1:

نخستین نقش برجسته که در ارتفاع ۶ متری از دامنه کوه قرار دارد، یک صفحه به ابعاد ۱×۱٫۷۰ متر می‌باشد. در این تصویر یکی از حاکمان مستقل آیاپیر (نام قدیم منطقه ایذه) به نام هانی که همزمان با شوتروک نهونته دوم پادشاه عیلام در سال ۲۷۰۰ پیش از میلاد بوده، در حال قربانی کردن نشان داده شده است. در این تصویر شاه کلاه گردی بر سر دارد و دو نفر او را همراهی می‌کنند که یکی از آن‌ها وزیر شاه (به نام شوترورو) است. در مقابل شاه سه نوازنده با دو ساز چنگ و یک دف در حرکت هستند.

در زیر نوازندگان، تصویر یک شکارچی و یک بز کوهی وجود دارد. در زیر شکارچی سه کاهن ایستاده‌اند و دو گاو نر و یک بز کوهی را هدایت می‌کنند. پیش از این، سه قوچ قربانی شده‌اند که سر آن‌ها از بدن جدا شده است. یک سنگ نوشته ۲۴ سطری، افراد حاضر را با خط عیلامی نام برده که قسمتی از آن به این شرح است: «من هانی پسر تاهی هی حاکم آیاپیر هستم. من مجسمه‌ام را در اینجا برپا داشته‌ام پس از آنکه رب‌النوع سراپا مسلح تیروتور خدای منطقه سیل هیته حمایتش را بر من ارزانی کرده بود».

نقش برجسته شماره 2:

دومین نقش برجسته بر روی تخته سنگی مثلثی قرار دارد و باز هم صحنه مراسم مذهبی قربانی کردن را نشان می‌دهد. در این نقش برجسته، فردی در میان تصویر وجود دارد که دستان خود را به حالت نیایش جلوی صورت خود گرفته است. لباس او برخلاف معمول عیلامی‌ها، تا زانوی اوست در حالی که در اکثر موارد، لباس عیلامی‌ها تا قوزک پا می‌رسد. در جلوی صورت این شخص صحنه قربانی کردن حجاری شده است و مردی گاو نری را از پشت بر زمین زده است و چند قربانی دیگر نیز روی زمین قرار دارند. در سمت چپ نیز ۴ مرد با احترام دنبال شخصیت وسط تصویر در حال حرکت هستند.

نقش برجسته شماره 3:

نقش برجسته شماره سه سنگ چهارگوش بزرگی به ارتفاع ۲۸۰ سانتی‌متر است که در هر ۴ سمت آن تصاویری حجاری شده است. مضمون این سنگ‌نگاره حمل مجسمه یکی از خدایان عیلامی، بر دوش چهار مرد است و شاه با عده زیادی از همراهان، آن‌ها را دنبال می‌کند. مجسمه این خدا بر روی تختی به صورت ایستاده قرار دارد و دستان خود را به کمر زده و لباسی بلند بر تن دارد. در پشت مجسمه، ۶۷ نفر در چهار صف قرار دارند و دو نفر اول در بالا که با قد بلندتری نشان داده شده‌اند، افراد مهمی می‌باشند. در قسمت غربی سنگ، ۴ صف دیگر قرار دارد و ۴۹ نفر دیگر دنباله‌روی صف‌های جبهه جنوبی هستند. در جبهه شمالی، ۴۵ نفر دنباله‌روی شخصی هستند که دست بر سینه ایستاده است. در قسمت شرقی نیز صحنه قربانی دیده می‌شود و ۳۶ غزال و ۳ گاو بزرگ به سمت راست در حرکت می‌باشند. ۷ مرد کوچک دیگر نیز دیده می‌شوند و از آنجا که برهنه می‌باشند، احتمال داده می‌شود اسیران جنگی باشند. در گوشه دیگر شمالی، ۹ نفر دیگر به سوی شاه می‌روند. در شمال سنگ اصلی، سنگ دیگری افتاده که احتمال می‌رود قربانگاه بوده باشد.

نقش برجسته شماره 4:

این نقش برجسته بسیار شبیه نقوش حجاری شده در تخت جمشید است اما از نظر زمانی بسیار قدیمی‌تر از نقوش تخت جمشید می‌باشد از این رو آن را مادر نقوش زیبای درگاه‌های کاخ صد ستون و پلکان آپادانا می‌دانند. در بالای این نقش برجسته، شاه با ردای بلند بر تخت نشسته است و در مقابل او یک میز هدایا قرار دارد. پشت سر او نیز سه نفر ایستاده‌اند. دو میز دیگر نیز پیش رویِ شاه قرار دارند. در پایین این تصویر، افرادی در چهار ردیف دیده می‌شوند که یک دست خود را به جلو دراز کرده و دست دیگر را در برابر صورت خود به عنوان احترام گرفته‌اند. در طرفین این نقش افرادی در حال تقدیم هدایا هستند.

نقش برجسته شماره 5:

در نقش برجسته شماره پنج یک فرد عیلامی در حال اجرای مراسم مذهبی است. این نقش از نظر طرز قرار گرفتن دست‌ها و فاصله پاها، همانند نقش شماره دو است. در مقابل فرد عیلامی یک آتشدان و حیوانات قربانی شده (که به صورت وارونه حجاری شده‌اند) دیده می‌شود.

نقش برجسته شماره 6:

این نقش برجسته مانند نقش شماره سه، مربوط به حمل مجسمه یکی از خدایان عیلامی است. در این تصویر چهار نفر که کلاه بر سر دارند، در حال بلند کردن مجسمه می‌باشند. کول فرح از دو واژه «کول» به معنای دره و «فَرَح» به معنی شادی و خوشحالی تشکیل شده است. دره‌ها عموماً نقاطی عمیق و بسته می‌باشند، اما این دره برخلاف معمول، روح‌افزا و دلباز است از این رو به این نام معروف شده است. تنگ دره‌ای است که بیش از اندازه طبیعی ژرف و باریک باشد. دیواره‌های تنگ اغلب قائم و فوق‌العاده پرشیب است.